Το 97,4% του νερού στον Πλανήτη είναι αλμυρό και βρίσκεται στους ωκεανούς, τις μικρότερες θάλασσες και τις αλμυρές λίμνες. Το θαλασσινό νερό περιέχει σχεδόν όλα τα γνωστά χημικά στοιχεία (γύρω στα 100). Το νάτριο και το χλώριο, κυρίως με τη μορφή χλωριούχου νατρίου, αποτελούν το 85% των διαλυμένων στο θαλασσινό νερό αλάτων. Επίσης περιέχεται ασβέστιο, μαγνήσιο και ακόμη και ίχνη αρσενικού και χρυσού. Το αλάτι που υπάρχει στη θάλασσα μπορεί να καλύψει την ξηρά με ένα στρώμα πάχους 153 μέτρων.

Η θάλασσα, πέραν του ότι είναι κατοικία εκατομμυρίων γοητευτικών πλασμάτων, αποτελεί πηγή τροφής, ενέργειας και ψυχαγωγίας για τον άνθρωπο.
Οι επιστήμονες πιστεύουν, χωρίς να είναι βέβαιοι, ότι οι ωκεανοί δημιουργήθηκαν από ογκώδη σύννεφα υδρατμών που ανέρχονταν από τα ηφαίστεια και τα θερμά πετρώματα στην επιφάνειά της λίγο μετά το σχηματισμό της. Καθώς ψυχόταν η επιφάνεια, οι υδρατμοί έγιναν βροχή που έπεφτε γεμίζοντας σίγα σιγά τις κοιλότητες στην επιφάνεια της Γης και παρασύροντας το ορυκτά άλατα στην ξηρά… και έτσι σχηματίστηκαν οι ωκεανοί αλμυρού νερού. Από τότε πολύ λίγο νερό συσσωρεύτηκε στη Γη. Είναι το ίδιο που χρησιμοποιείται συνεχώς καθώς το νερό υφίσταται τον υδρολογικό του κύκλο.
Όπως επισημαίνεται στο περιοδικό "Επιστημονικός Κόσμος": "Το νερό που χρησιμοποιείται σήμερα μπορεί κάποτε να έσβησε τη δίψα ενός δεινόσαυρου. Αυτό συμβαίνει επειδή όλο το νερό που έχουμε στην Γη είναι ότι είχαμε πάντα -ή θα έχουμε για πάντα".

Ας δούμε πώς συμπεριφέρεται το φυσικό φως στο νερό της θάλασσας. Το λευκό φως που απαρτίζεται από ένα σύνολο ακτινοβολιών του ορατού φάσματος (χρώματα της ίριδας) δεν διαδίδεται απρόσκοπτα στη μάζα του θαλασσινού νερού. Κάθε ακτινοβολία μπορεί να διαδοθεί μόνο σε ορισμένο βάθος. Το ιώδες, για παράδειγμα, διεισδύει σε βάθος περίπου στα 75 μέτρα, ενώ το κόκκινο φτάνει περίπου στα 5 μέτρα. Έτσι δεν γίνονται ευκρινή τα ποικιλόχρωμα ψάρια, τα κοράλλια και τα φύκη με το φυσικό φως του ήλιου. Για τις εντυπωσιακές φωτογραφίες στο μαγευτικό βυθό χρησιμοποιείται έντονος τεχνητός φωτισμός. Και ο ήχος; Μεταδίδεται στο θαλασσινό νερό, αλλά με τετραπλάσια ή και πενταπλάσια ταχύτητα από όση στον αέρα. Έτσι, είναι δύσκολο να διακρίνουμε από ποια διεύθυνση έρχεται ο ήχος μέσα στο νερό, καθώς φαίνεται να φτάνει και στα δύο αφτιά ταυτόχρονα.