Όταν κάποιος κερδίζει τη νίκη στην Ολυμπία, στο ιερό του
Δία, εκεί όπου κυλάει ο ποταμός Πίσος, στο τρέξιμο ή στο πένταθλο
ή στην πάλη ή στην πυγμαχία ή στο φοβερό άθλημα που λέγεται
παγκράτιο, τότε όλοι στην πόλη του προσβλέπουν σ' αυτόν με θαυμασμό·
αποκτά θέση τιμητική στους αγώνες, σιτίζεται με δημόσια δαπάνη
και παίρνει κι ένα πολύτιμο δώρο. Και αν κέρδιζε στις αρματοδρομίες,
πάλι θα τα 'παιρνε όλα αυτά, ενώ δεν είναι τόσο άξιος όσο εγώ.
Γιατί η δική μου σοφία είναι ανώτερη από τη δύναμη των αντρών
και των αλόγων. Η συνήθεια να θεωρείται η δύναμη ανώτερη απ'
τη σοφία, δεν είναι σωστή ούτε δίκαιη. Διότι η πόλη δεν γίνεται
ούτε στο ελάχιστο πιο καλοκυβερνημένη, αν έχει ανάμεσα στις
τάξεις της έναν καλό πυγμάχο ή έναν πενταθλητή ή έναν παλαιστή
ή ένα γρήγορο δρομέα, έστω κι αν το τρέξιμο είναι το πιο ένδοξο
άθλημα στους αγώνες. Μικρή είναι η χαρά και το κέρδος για την
πόλη, αν κάποιος αθλητής της πάρει τη νίκη δίπλα στις όχθες
του Πίσου· γιατί τέτοια πράγματα δεν γεμίζουν τις αποθήκες της.
(Diels, fr. 2)
|