Τα μεγάλα ταξίδια της εποχής των Ανακαλύψεων, από το 1487 έως το 1522. Σε λιγότερο από σαράντα χρόνια, εξερευνητές από την Ισπανία και την Πορτογαλία, σαγηνεμένοι από το όνειρο του πλούτου και εμπνεόμενοι από σταυροφορικό ζήλο, ανακάλυψαν τα περιγράμματα των κυριότερων ηπείρων του κόσμου. Ο περίπλους του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας από τον Βαρθολομαίο Ντιάζ κατέδειξε ότι η Αφρική δεν εκτεινόταν ως το Νότιο Πόλο. Ο Βάσκο ντα Γκάμα ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στις Ινδίες δια θαλάσσης. Ο Χριστόφορος Κολόμβος, προσπαθώντας να φτάσει στην Ανατολή πλέοντας δυτικά, ανακάλυψε τυχαία ότι ο Νέος Κόσμος έφραζε το δρόμο του. Τέλος, ο Μαγγελάνος απέδειξε ότι η Αμερική ήταν ήπειρος. Η επιτυχία του Κολόμβου οδήγησε την Ισπανία και την Πορτογαλία να μοιράσουν μεταξύ τους τον κόσμο που ακόμη δεν είχε ανακαλυφθεί. Με τη Συνθήκη της Τορδεσίγιας, το 1494, η Πορτογαλία αποδέχθηκε να περιορίσει τις αξιώσεις της ανατολικά και η Ισπανία δυτικά μιας γραμμής που χαράχθηκε 370 λεύγες (γύρω στα 2.000 χιλιόμετρα) από τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου. Κανείς δεν γνώριζε την εποχή εκείνη ότι η Νότια Αμερική προεκτεινόταν ανατολικά της γραμμής διαχωρισμού –γεγονός που επέτρεψε αργότερα στην Πορτογαλία να διεκδικήσει τη Βραζιλία. Καμία άλλη χώρα δεν αναγνώρισε τη συνθήκη (Time Life-Καπόπουλος, Παγκόσμια Ιστορία).