Όσο οι εξερευνήσεις αποκάλυπταν στα μάτια των Ευρωπαίων μοναρχών νέες ευκαιρίες γρήγορου πλουτισμού, τόσο πιο ζηλότυπα φρουρούνταν οι θαλάσσιοι δρόμοι. Σύμφωνα με μια μαρτυρία, ο Πορτογάλος βασιλιάς Αφόνσο Ε΄, έδωσε, το 1480, πολύ αυστηρές και σκληρές διαταγές: αν κάποιος από τους Πορτογάλους πλοιάρχους συναντούσε Ισπανούς «που ήταν, ή υποτίθεται ότι ήταν, καθοδόν προς τη λεγόμενη Γουινέα, ή στο δρόμο της επιστροφής, όπου κι αν βρίσκονταν, έπρεπε να τους συλλαμβάνει και, χωρίς άλλη διαταγή ή νομική διαδικασία, να τους ρίχνει αμέσως στη θάλασσα, για να βρουν εκεί φυσικό θάνατο». Μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο Ο μόνος παράγοντας που είχε το κύρος να διαιτητεύσει τέτοιες υποθέσεις την εποχή εκείνη στην Ευρώπη ήταν ο Πάπας. Μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε εκλεγεί Πάπας ο Αλέξανδρος ΣΤ΄, ένας Ισπανός που είχε αναδειχθεί στο ανώτατο αξίωμα της Καθολικής εκκλησίας χάρη στην υποστήριξη της βασίλισσας Ισαβέλλας Οι Πορτογάλοι εξοργίστηκαν. Η προτεινόμενη παραχώρηση όχι μόνο απειλούσε τον έλεγχό τους πάνω στις Ινδίες, αλλά έθετε σε κίνδυνο τις παραπέρα εξερευνήσεις, καθώς οι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι, για να επωφεληθούν στο μέγιστο από την οδό του περίπλου της Αφρικής, έπρεπε εφεξής να ακολουθήσουν δυτική πορεία, αναζητώντας ευνοϊκούς ανέμους και ρεύματα, δηλαδή στα ισπανικά νερά σύμφωνα με την απόφαση του Βατικανού. Έτσι ο Πορτογάλος βασιλιάς Ιωάννης άρχισε διαπραγματεύσεις με την Ισαβέλλα Η Συνθήκη της Τορδεσίγιας μοίρασε ουσιαστικά ολόκληρο τον κόσμο που είχε ανακαλυφθεί μέχρι τότε ανάμεσα στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Αν και μακροπρόθεσμα θα αποδεικνυόταν ανεφάρμοστη, η Συνθήκη εξυπηρετούσε, βραχυπρόθεσμα, πολύ καλά το σκοπό της, δίνοντας στο κάθε ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη την ελευθερία να συνεχίσει τις εξερευνήσεις του χωρίς να παρεμποδίζεται από το άλλο. Στο πλαίσιο αυτό, η Ισπανία έστειλε τον Κολόμβο |
![]() ![]() Η συνθήκη της Τορδεσίγιας, το 1494 (Εγκυκλοπαίδεια Grand Larousse). |