Τον Ολυμπιονίκη, το γιο του Αρχέστρατου, στην ψυχή μου κρυμμένο - κοιτάξτε. Γλυκό του χρωστούσα ύμνο και ξέχασα. Ω Μούσα και συ, κόρη του Δία, Αλήθεια, με δίκαιο χέρι, αρνηθείτε σε φίλο πως έφταιξα και το λόγο μου πάτησα. Από μακριά αργοκυλώντας ο χρόνος το χρέος μου το μεγάλο το ντρόπιασε όμως ο ύμνος τώρα μπορεί την κατηγόρια να φράξει όπως το κύμα την αμμουδιά σκεπάζει πάνω ξεσπώντας το ίδιο κι ο ύμνος μας την κατηγόρια ας σβήσει ευπρόσδεκτα.
|