Θεσσαλονίκη: Ιδρύθηκε από το βασιλιά της Μακεδονίας Κάσσανδρο. Πήρε το όνομά της από τη γυναίκα του Θεσσαλονίκη, που ήταν αδελφή του Μ. Αλεξάνδρου. Κατά τη βυζαντινή περίοδο ήταν η δεύτερη σε σπουδαιότητα πόλη της αυτοκρατορίας, μετά την Κωνσταντινούπολη. Υποτάχτηκε στους Τούρκους, όπως και όλη η βυζαντινή αυτοκρατορία, και απελευθερώθηκε το 1912 από τον ελληνικό στρατό.

Θήβα: Ιδρύθηκε από το μυθικό ήρωα Κάδμο. Στην αρχαιότητα ήταν η σπουδαιότερη πόλη της Βοιωτίας και μια από τις ισχυρότερες πόλεις της Ελλάδας. Ανέδειξε σημαντικές προσωπικότητες, όπως τον ποιητή Πίνδαρο, που ύμνησε τους ολυμπιακούς αγώνες και τους στρατηγούς Επαμεινώνδα και Πελοπίδα. Κατά τη βυζαντινή περίοδο ήταν φημισμένη για τη μεταξουργία της.

Θήρα: Ένα από τα νησιά των Κυκλάδων. Είναι περισσότερο γνωστή με την ονομασία Σαντορίνη που της έδωσαν οι Ευρωπαίοι όταν ήρθαν στο νησί (περίπου το 1153), από το μικρό ναό της Αγίας Ειρήνης που υπήρχε εκεί (Santa Irene= Αγία Ειρήνη). Κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Καλλίστη εξαιτίας της ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς της.

Θολωτός τάφος: Κυκλικό οικοδόμημα που η στέγη του είναι ημισφαιρική, σχηματίζει δηλαδή θόλο. Υπήρχαν όμως και άλλα είδη τάφων: οι λακκοειδείς, ορθογώνιοι με λίθινη εσωτερική επένδυση, και οι λαξευτοί, που τους έφτιαχναν στις πλευρές μικρών σπηλαίων. Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η ψυχή του άταφου νεκρού περιπλανιόταν και ταλαιπωρούνταν, γιατί δεν μπορούσε να πάει στον κάτω κόσμο και να αναπαυθεί. Γι’ αυτό η ταφή ήταν ιερό καθήκον. Το μέγεθος, η μορφή και η διακόσμηση ενός τάφου ήταν ανάλογη με την κοινωνική θέση των οικογενειών στις οποίες ανήκαν.